Vertaal deze pagina naar:

Universe is Magic and Love is the Key ❤️

VERGEETACHTIGHEID is een noodkreet van jouw brein

01-10-2025
De leegte in mijn hoofd was geen toeval. Mijn brein had het opgegeven.

Tekst: Sandra Lagerweij

Jarenlang dacht ik dat ik gewoon vergeetachtig was. Chaotisch. Snel afgeleid. Altijd dingen kwijt. Vergeten waar ik mijn sleutels had gelegd, afspraken door elkaar halen, soms zelfs mijn eigen zinnen niet af kunnen maken. Ik dacht dat het aan mij lag. Dat ik niet scherp genoeg was. Niet slim genoeg. Niet gefocust genoeg.

Maar ergens diep vanbinnen wist ik dat er iets niet klopte. Want het voelde niet als luiheid. Het voelde als leegte. Mist. Een waas. Alsof mijn hoofd er wel was, maar ik er niet meer bij kon. Alsof er een deken over mijn bewustzijn lag.

En nu weet ik: dat was geen luiheid. Dat was overleving. Mijn brein was niet lui. Mijn brein was in freeze gegaan. Bevroren. Overbelast. Uitgeschakeld.

Niet omdat het niet meer wilde, maar omdat het te veel had moeten dragen. Te veel onverwerkt trauma. Te veel spanning. Te veel herinneringen die te pijnlijk waren om toe te laten. En dus sloot mijn brein zich af. Om me te beschermen.

Want dat is wat trauma doet. Het nestelt zich niet alleen in je hart of je spieren of je adem. Het kruipt tot in je hersenen. In je hippocampus, het centrum van je geheugen, je oriëntatie, je concentratie, je korte termijn.

En als jij jarenlang hebt moeten overleven, als jij jarenlang alert hebt moeten zijn, bang, gespannen, op je hoede — dan raakt dat deel overbelast. Uitgeput. Beschadigd. En langzaam verliest het zijn kracht. Hersencellen sterven af. Verbindingen breken. En wat overblijft is leegte. Vergeetachtigheid. Brainfog. Afwezigheid.

En jij denkt dat het aan jou ligt. Dat je harder je best moet doen. Je schaamt je voor je warrigheid. Je maakt lijstjes om te compenseren. Je duwt jezelf vooruit terwijl je brein eigenlijk schreeuwt: "Ik trek dit niet meer."

Niemand vertelt je dat dit trauma is. Niemand zegt je dat je niet dom bent, maar overbelast. Dat je niet slap bent, maar vol opgeslagen angst. Dat je brein beschadigd is geraakt door iets wat nooit verwerkt is. Maar het is waar.

En ja, het is heftig. Want dezelfde beschadiging die voorkomt bij chronische stress en trauma, zie je ook terug bij burn-out, depressie, angststoornissen en zelfs de vroege fases van Alzheimer.

De hippocampus krimpt. De amygdala, je innerlijke alarmbel blijft op scherp staan. Cortisol giert door je systeem. Je lichaam leeft in een constante staat van dreiging, zelfs als er niets aan de hand lijkt. En in die staat kun je niet leren, niet onthouden, niet focussen. Je systeem kiest voor overleven. Niet voor verbinding. Niet voor helderheid. Niet voor creativiteit.

Maar weet je wat me hoop gaf? 

Het besef dat het ook anders kan. Dat je hersenen niet statisch zijn. Ze kunnen genezen. Groeien. Zichzelf opnieuw uitvinden. Dankzij iets dat neuroplasticiteit heet. En neurogenese: het aanmaken van nieuwe zenuwcellen. Maar alleen als je stopt met vechten. Alleen als je het zenuwstelsel tot rust brengt. Alleen als je lichaam mag loslaten wat het al die tijd heeft vastgehouden.

Voor mij begon dat proces pas echt toen ik stopte met alles proberen op wilskracht. Toen ik mijn hoofd niet meer wilde beheersen, maar mijn lijf begon te voelen. Adem begon toe te laten. Trilling. Ruimte. Ik ontdekte trauma-release ademwerk. BRTT. TRB. Geen trucje. Geen ontspanningsoefening. Maar diepe, rauwe processen waarin ik mezelf opnieuw tegenkwam. Mijn lijf begon te trillen, te huilen, te zweten, te stromen. Niet omdat ik dat wilde, maar omdat het eruit moest. En ineens begreep ik waarom ik altijd zo moe was. Zo leeg. Zo ver weg van mezelf. Ik combineerde het met microdosering. Onder begeleiding. Met Lion's Mane, met paddenstoelen die mijn brein op celniveau begonnen te ondersteunen. Niet als vlucht, maar als richting. Niet als ontsnapping, maar als opening.

En langzaam gebeurde het. De mist werd lichter. Mijn hoofd werd helderder. Mijn herinneringen kwamen terug. Niet als herbelevingen, maar als puzzelstukken. Mijn concentratie kwam terug. Mijn creativiteit begon weer te stromen. Ik voelde weer waar ik was. Wie ik was. Wat ik voelde.

En het belangrijkste van alles: ik leerde dat ik mezelf niet hoefde te forceren. Dat ik mijn brein niet hoefde te trainen, maar mocht helen. Niet harder denken. Dieper voelen. Niet nóg strenger zijn. Maar zachter. Liefdevoller. Ruimer. Niet meer vechten tegen mijn symptomen, maar luisteren naar wat ze me al die tijd probeerden te vertellen: "Je hoeft het niet meer te dragen. Je bent veilig. Je mag loslaten."

Vergeetachtigheid is geen falen. Het is geen domheid. Het is een intelligent alarmsysteem dat zegt:
"Ik kan dit niet meer alleen."

Je brein vraagt niet om discipline.

Het vraagt om erkenning.

Om heling.

Om ruimte.

Om zachtheid.

En daar begint het.

Niet in je hoofd.

Maar in je hart.

In je adem.

In je lijf.

In je waarheid.


Liefs,
Sandra Lagerweij

De dood van het ego...

De geboorte van de waarheid

Tekst: Zachary Fischer

Er komt een punt in deze reis waarop de muren van wie we dachten te zijn, beginnen af ​​te brokkelen. Dit is wat velen egodood noemen... maar het is eigenlijk gewoon de geboorte van de waarheid.

Het ego is het masker dat we dragen... de identiteit opgebouwd uit ons verleden, onze wonden, onze overwinningen, onze angsten. Het vertelt ons wie we zijn en hoe de wereld ons zou moeten zien. Maar wanneer het masker valt, gebeurt er iets bijzonders...

We ontdekken dat we niet ons verhaal zijn. We zijn niet de naam, de rol of de beperkingen die we hebben gedragen. We zijn de oneindige aanwezigheid daaronder.

Egodood gaat niet over jezelf verliezen... het gaat over het herinneren van je Zelf. De ware essentie die niet gebroken, gecontroleerd of beperkt kan worden.

Ja, het kan angstaanjagend aanvoelen wanneer de oude "jij" oplost. Het ego vecht om te overleven. Maar wat daarna ontstaat is vrijheid... vrede... en het besef dat je één bent met alles.

Als je in dit proces zit, verzet je er dan niet tegen. Laat het oude zelf met gratie sterven. Wat je te wachten staat is niet het einde van jou, maar het ontwaken van wie je altijd al bent geweest.

Jij bent de eeuwige vlam in menselijke vorm.

Brand door de illusie heen...

en sta op.

Mijn boodschap voor jou:


Als je de tekst hierboven herkent bij jou zelf wens ik jou oprecht heel veel sterkte!

Ik hoop dat je iets hebt aan deze informatie of dat jij die ander (nog) beter gaat begrijpen...


Wat het ego verhaal betreft... 

Velen bevinden zich in dit proces. 

Ontmoet je echte zelf!


Bye for Now ❤️

Dienie Kars

(Waarheidsvinder en Blogger)

MIJN NIEUWSTE BLOGS