De Ararat wordt door sommige christenen als een heilige berg beschouwd omdat volgens de Thora de ark van Noach op het gebergte van Ararat landde na het zakken van het water van de zondvloed.
De Ararat (Turks: Ağrı Dağı, Armeens: Արարատ, Koerdisch: Çiyayê Agirî, Perzisch: آرارات, Hebreeuws: אררט) is met 5.137 meter de hoogste berg van Turkije en het Armeens Hoogland. De met eeuwige sneeuw bedekte vulkaan ligt in het oosten van het land, in de provincie Iğdır, dicht bij de grenzen met Iran en Armenië, en niet ver van Nachitsjevan (Azerbeidzjan). De Turkse naam Ağrı is afgeleid van het Koerdische woord Agirî dat "vurig" betekent, verwijzend naar het vulkanisme. De stad en provincie Ağrı, waar Iğdır eerder een onderdeel van was, dragen dezelfde naam. Sinds 2004 is de berg een Turks nationaal park met als naam Nationaal park Ağrı Dağı.
Naast de hoogste top van 5.137 meter heeft de berg een lagere top van 3.896 meter in het zuidoosten, die vanaf dezelfde basis omhoog rijst en Kleine Ararat of Mount Sis wordt genoemd. Armeniërs noemen de hoogste top soms Masis (Armeens: Մասիս).
De Ararat wordt door sommige christenen als een heilige berg beschouwd omdat volgens de Thora de ark van Noach op het gebergte van Ararat landde na het zakken van het water van de zondvloed. Sommigen die het Noachverhaal letterlijk nemen ontwaren een bootvorm in de Ararat-anomalie en veronderstellen een verband tussen deze opvallende geologische structuur en de ark.
Turkije ligt in een gebied met een complexe tektonische structuur. Het grootste deel van Turkije wordt gevormd door de Anatolische Plaat, die wordt ingeklemd tussen de Arabische Plaat in het zuiden, en de Euraziatische Plaat in het noorden en oosten. Anatolië beweegt ten opzichte van de Euraziatische plaat westwaarts. De Noord-Anatolische Breuk ten noorden van het Anatolische blok is een erg actieve sinistrale zijschuivingsbreuk. Geologen zijn het niet eens over de precieze bewegingen en de geologische activiteit van oostelijk Turkije (dat ook wel het Armeense Hoogland wordt genoemd) waar de berg Ararat zich bevindt.
De stratovulkaan Ararat is opgebouwd uit lagen lava en tufsteen. Archeologische expedities hebben de overblijfselen van aardverschuivingen en lavastromen gevonden. De Ararat vertoont geen vulkaankrater. Boven de 4200 meter is het grootste deel van het stollingsgesteente bedekt door een ijskap van ongeveer 44 km², die een maximale dikte van 90 meter heeft. Tussen de Grote Ararat en de Kleine Ararat strekt zich een lavaplateau uit. De basis van de Grote en Kleine Ararat heeft een oppervlakte van ongeveer 1000 km². Vanaf de top van de Grote Ararat loopt in noordoostelijke richting de Ahorakloof, een afgrond met een daling van totaal 1825 meter.[2]
Na het ontstaan van de twee Araratvulkanen vonden er meerdere erupties op de flanken plaats, met als gevolg een grote hoeveelheid askegels en lavakoepels rondom de Grote Ararat en op de westelijke flank van Kleine Ararat. In een later stadium werden de grote pyroclastische kegels lager op de hellingen gevormd.
De vorming van de Ararat is geologisch moeilijk te achterhalen, maar het type vulkanisme en de positie van de vulkaan doet vermoeden dat bij het sluiten van de Tethysoceaan tijdens het Neogeen subductie-gerelateerd vulkanisme is opgetreden, zoals zich dat langs de plaatgrenzen van de Euraziatische en Afrikaanse en Arabische platen van Cabo de Gata tot aan de Kaukasus voordeed.
Het is niet bekend wanneer de laatste uitbarsting van de Ararat plaatsvond, er zijn geen historische of recente waarnemingen van grootschalige activiteit vastgelegd. De laatste eruptie zal ergens in de laatste 10.000 jaar hebben plaatsgevonden. Het lijkt erop dat de Ararat actief was in het derde millennium voor Christus; onder de pyroclastische stromen heeft men artefacten uit de vroege Bronstijd gevonden, evenals de overblijfselen van menselijke lichamen.[1]
Wel is bekend dat Ararat in juli 1840 werd opgeschud door een grote aardbeving, waarvan de effecten het grootst waren in de omgeving van de Ahorakloof. Een onstabiel deel van de noordelijke helling stortte in en hierbij werden een kapel, een klooster en een dorp onder het puin bedolven. Volgens sommige bronnen is Ararat toen ook uitgebarsten, zij het onder de grondwaterspiegel.[1]
De letterlijke tekst luidt:
Op de zeventiende dag van de zevende maand liep de ark vast op het Araratgebergte. Het water zakte voortdurend verder, en op de eerste dag van de tiende maand werden de toppen van de bergen zichtbaar.[5]
De term die de Hebreeuwse Bijbel hier gebruikt voor "het Araratgebergte" is het Hebreeuwse הָרֵי אֲרָרָט, hare ararat en betekent letterlijk "de bergen van Ararat". De consensus onder historici en bijbelwetenschappers is dat "Ararat" de Hebreeuwse naam was van Urartu, de geografische voorloper van Armenië. Het woord duidde in die tijd waarschijnlijk een groter gebied aan en zeker niet specifiek de berg Ararat. Pas veel later werd de hoogste berg van het gebergte, die de Armeniërs "Masis" (Armeens: Մասիս) noemden, "de Ararat" genoemd en in het westers christendom algemeen beschouwd als de plaats waar de ark van Noach landde en mogelijk nog lag.[6][7]
Vanuit veelal fundamentalistisch christelijke en creationistische kringen wordt het verhaal van de zondvloed letterlijk genomen. Diverse archeologische expedities zijn dan ook georganiseerd om overblijfselen van de Ark van Noach op de berg te vinden. Met Ararat-anomalie wordt een deel van de Ararat aangeduid; een opvallende structuur in de noordwestelijke hoek van het westelijke plateau.[8] Voorstanders van het idee dat de Ark op de berg ligt, worden gesteund door de waarnemingen van bootachtige structuren. Dergelijke vormen op luchtfoto's veroorzaakten opschudding in de jaren 50 van de 20e eeuw. Er werden in 1949 voor het eerst foto's van gemaakt door de Amerikaanse luchtmacht. Omdat het gebied op Turks-Russische grens lag, kreeg het militaire aandacht en werd het als geheim geclassificeerd. Zes afbeeldingen werden er onder de Freedom of Information Act in 1955 vrijgeven aan Porcher Taylor. Taylor was een professor aan de Universiteit van Richmond in Virginia en was gespecialiseerd in satellietobservatie en diplomatie. Op deze foto's is de Ararat-anomalie voor het eerst te zien. Later zijn er ook nog beelden gemaakt van de anomalie door de IKONOS-satelliet, de SPOT van de Franse ruimtevaartorganisatie CNES en de KH-9-satelliet van de CIA.
De anomalie ligt op een hoogte van ongeveer 1980 meter, 2,2 kilometer ten westen van de top. Uit foto's blijkt dat de structuur op de rand van een steil aflopende helling ligt. Volgens sommige bronnen zouden de (op een schip lijkende) structuren de overblijfselen van Noachs ark zijn. Uit satellietbeelden is af te leiden dat de vermeende ark ongeveer 310 meter lang is - zo groot als de hedendaagse vliegdekschepen.[9] De structuur die uit de lucht op een schip lijkt, blijkt op de grond een geologische structuur die wordt veroorzaakt door een pareidolie in gesteentelagen.[10]
Volgens de Defense Intelligence Agency (DIA) zijn er lineaire zijdes te onderscheiden in het gletsjerijs onder de sneeuw en sluiten ze niet uit dat deze door mensen gemaakt zouden kunnen zijn.[11]
Het Armeense volk ziet al sinds vroeger tijden met eerbied op naar de
Ararat als een spiritueel vaderland. Vandaag de dag is de berg het
nationaal symbool van Armenië en staat tevens in het wapenschild van dit land.[12] In de hoofdstad Jerevan en vanuit veel andere plaatsen in Armenië zijn de twee toppen van de Ararat te aanschouwen.[13] Armeense kunstenaars beelden de Ararat af in onder andere schilderijen, gravures en backgammonborden.
De ark van Noach was volgens Genesis 6-9 het vaartuig waarmee Noach en zijn gezin en vele dieren met hen de zondvloed overleefden. In het orthodox jodendom, christenfundamentalisme en moslimfundamentalisme gelooft men dat de ark van Noach historisch is. Er zijn tal van zoektochten ondernomen om deze te vinden, maar er is nooit enig bewijs gevonden van het bestaan van de ark van Noach.
Het woord "ark" is afgeleid van de term die in de Latijnse Vulgaat werd gebruikt: arca. Dit woord is op zijn beurt weer een vertaling van het Griekse woord in de Septuagint: ἡ κιβωτός, hē kibōtos, "de doos". Deze woorden zijn allemaal vertalingen van het Hebreeuwse woord תֵּבָה, tevāh, waarschijnlijk een leenwoord uit het Egyptisch. Mogelijk is het afgeleid van ḏb3.t, "schrijn" of "kist"; een andere mogelijkheid is een afleiding van tb.t, "doos". De laatste optie wordt door commentatoren als de meest waarschijnlijke beschouwd.
Noach bouwde de ark volgens het verhaal in de Hebreeuwse Bijbel op last van God, die hem nauwkeurige aanwijzingen gaf. Toen de vloed aanstaande was, liet God van alle soorten van de landdieren en vogels een mannetje en een vrouwtje naar de ark komen (Genesis 6:19-20), maar van de "reine" dieren zeven paartjes (Genesis 7:2). Ook moest er van al het eetbare voedsel een hoeveelheid worden meegenomen. Als laatsten gingen Noach, zijn vrouw, hun drie zonen en hun vrouwen de ark binnen. Toen begon het veertig dagen en veertig nachten hevig te regenen en kwam de vloed. Honderdvijftig dagen gingen voorbij voordat het water zakte en de ark vastliep op het Araratgebergte. Na een raaf en driemaal een duif eropuit te hebben gestuurd om te achterhalen of de aarde opgedroogd was, verlieten Noach, zijn gezin en de dieren de ark (Genesis 7:4,10,12,24; 8:3).
Het verhaal van de zondvloed en de ark van Noach in Genesis toont gelijkenissen met andere Mesopotamische mythen, vooral met het Gilgamesj-epos, en heeft verscheidene latere verhalen geïnspireerd. Ook in de Koran kan men talloze verzen terugvinden die verwijzen naar Noach en de ark,[1] waarin gesteld wordt dat de ark gestrand is op de berg Al-Djoedie.
Met de opkomst van de moderne wetenschap is men gaan analyseren of de gegeven afmetingen van de ark en haar bewoners zowel theoretisch als praktisch mogelijk zouden zijn geweest.
Volgens de Bijbel was de ark van Noach 300 el lang, 50 el breed en 30 el hoog. Uitgaande van een el van 45 cm is dat 135 meter lang bij 22 meter breed bij 13 meter hoog.
Twee of veertien exemplaren van alle diersoorten huisvesten en deze meer dan een jaar voeden, is een onmogelijke opgave. Wanneer het Bijbelse gegeven 'naar hun/haar aard/soort' geïnterpreteerd wordt als diersoorten, zou de ark van Noach ruwweg één miljoen officieel geregistreerde diersoorten hebben gehuisvest (waaronder afgerond 4000 zoogdieren, evenveel amfibieën, ruim 6000 reptielen, een kleine 10.000 vogels, 50.000 weekdieren of mollusken en meer dan 750.000 insecten).[2]
De meeste creationisten verklaren dat de huidige diersoorten voortgekomen zijn uit zogenaamde, wetenschappelijk niet bewezen, baramins, die ongeveer overeenkomen met de huidige families en geslachten in het dierenrijk. De Bijbelse aanduiding "naar hun aard" duidt dan op de 'basissoorten'. Dit zijn er veel minder dan soorten en dan zouden er wellicht enige duizenden plaatsen in de ark benodigd zijn geweest.[3]
Volgens de Hebreeuwse Bijbel landde de ark op "het Araratgebergte" (Hebreeuws: הָרֵי אֲרָרָט, hare ararat, "de bergen van Ararat" - Genesis 8:4). De consensus onder historici en bijbelwetenschappers is dat "Ararat" de Hebreeuwse naam was van Urartu, de geografische voorloper van Armenië. Het woord duidde in die tijd waarschijnlijk een groter gebied aan en zeker niet specifiek de berg Ararat.
NOAH'S ARK tijdens de zondvloed op het schilderij van V. Kosov.Vanaf de 11e eeuw begonnen Armeniërs het gebergte in hun land te identificeren met de plaats waar de ark was geland.[4][5] Het gebergte, dat zij "Masis" (Armeens: Մասիս) noemden, was al eeuwen "een centrum en brandpunt van heidense mythen en rituelen ... en het was pas in de elfde eeuw, toen deze waren verdwenen uit het volksbewustzijn, dat de Armeense theologen het aandurfden de eeuwige sneeuw ervan aan te wijzen als de rustplaats van de ark van Noach."[6]
Over het algemeen wordt aangenomen dat Willem van Rubroeck, een Vlaamse missionaris van de orde van de franciscanen, de eerste was die in Europese literatuur verwees naar een berg in het gebergte in Armenië als rustplaats van de ark van Noach.[7][8][9]
Rond dezelfde tijd schreef Marco Polo, die in 1271 tijdens zijn reis naar China over het schip van Noach hoorde, in de gevangenis in Genua in zijn beroemde reisboek:
In het hart van Groot-Armenië bevindt zich een zeer hoge berg, geschapen als een kubus, waar naar verluidt de Ark van Noach zou liggen, zodat men spreekt van de Berg van Noachs ark. De berg is zo groot en zo lang dat het meer dan twee dagen duurt om eromheen te trekken. Op de top ligt sneeuw, zoveel dat niemand hem kan beklimmen; deze sneeuw smelt nooit helemaal, maar ieder jaar valt er weer nieuwe sneeuw, zodat het niveau telkens weer stijgt.[10]
Willem van Rubroeck noemde de berg "Nisir" en Marco Polo schreef eenvoudig over "een zeer hoge berg". De hoogste berg van het bergmassief in Armenië werd geïdentificeerd als de landingsplaats, "grotendeels omdat het de eerste top zou zijn die verscheen toen het water begon te zakken."[11] Deze berg werd hierna "de Ararat" genoemd en in het westers christendom algemeen beschouwd als de plaats waar de ark van Noach landde en mogelijk nog lag.[9]
Er zijn diverse pogingen gedaan de ark van Noach te vinden; dit wordt ook wel (spottend) "arkeologie" genoemd (een combinatie van de woorden archeologie en ark[12]). De meeste "arkeologen" trachtten het schip op de Ararat te lokaliseren.
Onderzoeksjournalist en schrijver Frank Westerman laat zich in zijn boek Ararat (2007) kritisch uit over de zoektocht naar de historische ark van Noach. Hij beschrijft dit soort expedities als gedreven door geloof in plaats van door wetenschap, met gevolg voor de onderzoeksresultaten. Het feit dat de zogenaamde vondst van de historische ark van Noach nog nooit tot de wereldpers is doorgedrongen, is een teken aan de wand.
Binnen dit futuristische genezingskader worden Med Beds beschreven als kwantumregeneratieve kamers die het lichaam kunnen herstellen op niveaus die de moderne geneeskunde niet kan bereiken.
Voor welke morele keuzes staan we momenteel en hoe gaan wij hiermee om als mensheid of als individu?
Hoe kunnen we de vicieuze cirkel* doorbreken bij slachtoffers die later mogelijk zelf dader kunnen worden?